Het mooie van het vak …..
Je komt binnen bij een familie die een dierbare heeft verloren, een familie die een enorm verdriet ervaart, een familie die op dat moment wensen kenbaar moet maken voor de uitvaart van hun geliefde vader, moeder, partner, vriend of kind. Je komt binnen bij een familie in een van de moeilijkste perioden. Een periode die de een anders beleeft binnen de familie dan de ander. Soms kom je binnen bij een familie waar je iemand kent, maar vaak ook waarbij je niemand kent. Je bent een ‘onbekende’, maar wel een ‘onbekende’ die wordt toegelaten tot bijzondere en intieme momenten. Momenten van puur verdriet, momenten waarbij ze nog voor een laatste keer hun dierbare verzorgen, nog voor een laatste keer hun dierbare zien. Momenten waarbij ze realiseren dat hun dierbare er echt niet meer is …. Maar ook momenten waarbij er ontzettend gelachen wordt. En als uitvaartbegeleider sta je op zulke momenten heel dichtbij. En dat is bijzonder, heel bijzonder. Er is vaak al snel een speciale band, nabestaanden geven je vaak gelijk het vertrouwen, varen op jouw kunde. Ze tonen jouw hun diepste gevoelens, hun grootste verdriet …..
Vaak hebben wij als uitvaartbegeleider de overledene niet gekend, of in ieder geval niet zo gekend zoals de naasten dat hebben. Tijdens het begeleiden van een familie in de uitvaartweek leer je de overledene door de verschillende verhalen een beetje (meer) ‘kennen’. De verhalen die nabestaanden zo mooi vertellen tijdens een uitvaartplechtigheid, of tijdens de gesprekken die je met ze voert, daarmee laten ze de overledene weer herleven. De verhalen die vaak zo moeilijk zijn om uit te spreken, de verhalen die een lach en een traan tevoorschijn laten komen bij de aanwezigen. Dat is zo bijzonder. De verhalen die los komen in die week van de uitvaart of die de sprekers zo mooi delen op de uitvaartplechtigheid, geven zo een mooi beeld van iemand die zo een belangrijke rol heeft vervuld in verschillende levens.
Vaak denken nabestaanden dat ze niet kunnen spreken of dat ze er niet goed in zijn. Maar ik heb nog nooit een slechte spreker gehoord op een uitvaart. Natuurlijk is er vaak emotie in een stem, of komt men even niet uit zijn of haar woorden. Maar de woorden worden zo puur gesproken; recht uit het hart. En daar mag ja als uitvaartbegeleider getuige van zijn. Dat je na een plechtigheid mooie woorden als dank krijgt, daardoor voel je je heel waardevol. Een familie zit in je hart. En als je merkt hoe dankbaar zo een familie is, wordt ik daar toch wel verlegen van ….
Ik heb tenslotte toch maar gewoon gedaan wat ik moest doen …..