Gisteravond ben ik naar een lezing geweest van Daan Westerink (rouwdeskundige) over Rouw en Verlies georganiseerd door AkidiA Uitvaartkisten. Het was een mooie, goede en nuchtere lezing.
Daan liet de volgende afbeelding zien van de bekende roze olifant.
Die roze olifant die vaak in dezelfde ruimte aanwezig is, maar die niemand durft te benoemen. Maar hij is er wel, in de volle omvang. De tekst bij de afbeelding: DOE MAAR NET OF IK ER N̶I̶E̶T̶ BEN!
Inderdaad, geef die roze olifant maar een naam. Maak het bespreekbaar, noem het. Je hoeft geen gesprek van een uur aan te gaan of de meest ingewikkelde dingen te zeggen, maar ga het niet uit de weg.
In mijn geval bemerkte ik bij veel bekenden, aan wie ik vertelde dat ik uitvaartbegeleider wilde worden, dat ze dachten: ‘Goh, dat komt zeker doordat haar moeder is overleden.’ Niet iedereen durfde dat te benoemen. En hoe blij was ik wanneer sommige het wel deden, want dan kon ik zeggen dat ik al sinds 2012 concreet weet dat dát was wat ik wilde gaan doen, drie jaar vóórdat mijn moeder overleed. Door het overlijden van mijn moeder heb ik wel de knoop doorgehakt om de opleiding daadwerkelijk te gaan doen.
Afbeelding: © Daan Westerink