Mijn moeder is, veel te vroeg en onverwacht, overleden op 68-jarige leeftijd op zondag 25 januari 2015. In de ochtend hebben de zussen en zwagers afscheid van haar genomen op haar ziekbed. Ze is overleden in het bijzijn van mijn vader, mijn man en mij…..
In de middag, na het overlijden, sprak ik een van mijn tantes via de telefoon en zij vroeg of ik van plan was om mijn moeder te gaan aankleden …. Ik schrok een beetje van die vraag. Ik wist niet of ik dat wel kon, maar ik zou er over na denken. Mijn tante (Gees) bood aan om erbij te zijn om mij te steunen. De dame van de uitvaartmaatschappij zou pas de volgende ochtend komen, dus ik kon het nog even laten bezinken.
Al vrij snel had ik mijn besluit genomen …. Ik ging het doen. Het was het laatste wat ik voor mijn moeder kon doen en zo kon ik nog even bij haar zijn. Ik ben mijn tante eeuwig dankbaar dat ze over de verzorging is begonnen.
De volgende ochtend kwam de uitvaartbegeleidster en de vraag of ik bij de verzorging wilde zijn werd niet gesteld, dus gaf ik zelf aan dat ik erbij wilde zijn. Dat kon, dus er werd een afspraak gemaakt voor de volgende dag op de locatie waar mijn moeder op dat moment was.
Ik was uiteraard een beetje nerveus voor die tijd want ik wist niet wat ik kon verwachten. Maar wat kon er fout gaan? Het was gewoon mijn moeder die ik ging verzorgen. Eenmaal daar gekomen werden mijn tante en ik naar het kamertje gebracht waar mijn moeder was. Samen met de overledeneverzorger hebben we haar aangekleed. Ik heb zelf mijn moeder opgemaakt met haar eigen make-up en ik heb haar haar gedaan zoals ze het zelf altijd deed. Dat mijn moeder daar lag en dat ze niet meer leefde was natuurlijk verschrikkelijk. Ik had haar het liefste wakker geschud. Om de verzorging als laatste voor haar te doen, voelde erg goed. Het gaf me een bepaald gevoel van rust. Ik had verwacht dat ik heel emotioneel zou zijn, maar ik was heel rustig en ik was blij met het mooie resultaat.
Toen we die donderdagavond nog één keer afscheid gingen nemen voor we de kist zouden sluiten, waren ook de zussen en de zwagers weer aanwezig om afscheid te nemen. Ik kreeg een prachtig compliment van een andere tante (Carla). Ze zei (ik schiet nog altijd vol als ik aan die opmerking denk): Dank je wel dat je ons Von hebt teruggegeven. Ze ziet er weer net zo verzorgd uit zoals ze altijd deed. Door die opmerking besefte ik des te meer wat ik had gedaan. Ik had het niet alleen voor mezelf en mijn moeder gedaan, maar ook voor haar zussen die zo nog even hun zus zagen zoals ze altijd was.